Kolejny polsko-ukraiński „przełom” (3.12.2024 r.)

Po wspólnym spotkaniu szefów polskiego i ukraińskiego MSZ lawina komentarzy zalała media, głosząc rzekomy przełom, w sprawie ekshumacji ofiar rzezi wołyńskiej. Egzaltowane panie i wzruszeni panowie prześcigali się w głosach typu: „Na ten moment czekały pokolenia Polek i Polaków”.

„Tak wygląda skuteczna dyplomacja”. „Rozwiązujemy dziś sprawę, której nie udało się zamknąć wcześniejszym rządom”, „To pokazuje, że liczą się nie puste slogany, a realne działania”. „Wreszcie będziemy mogli godnie upamiętnić ofiary rzezi wołyńskiej.” „Doczekaliśmy się przełomu”. Kaskada zachwytów wygląda groteskowo na tle oświadczenia Antona Drobowycza – szefa Ukraińskiego Instytutu Pamięci Narodowej, który po 48 godzinach od spotkania ministrów powiedział, że „Ukraina samodzielnie zbada, ustali miejsce pochówku oraz okoliczności śmierci ofiar tragedii wołyńskiej, a dopiero potem przeprowadzi ekshumację zaś odpowiednie prace będą prowadzone w przyszłym roku”. Już wcześniej ukraiński IPN informował, że w razie otrzymania od obywateli polskich niezbędnych wniosków w sprawie lokalizacji potencjalnych miejsc poszukiwań ofiar rzezi wołyńskiej, Ukraińcy mogą zaprosić stronę polską „w roli obserwatora”.

Dodano, że skłaniając się ku decyzji wychodzenia naprzeciw interesom obywateli Polski Instytut „czyni to w drodze wyjątku”. Pierwszą, prywatną osobą, która złożyła stosowny wniosek wskazując miejsce ludobójstwa była Karolina Romanowska, która w wyniku banderowskiego napadu straciła 18 członków swojej rodziny we wsi Ugły, w dawnym województwie wołyńskim. Leżą oni w dole śmierci wraz ze stu innymi Polakami mieszkańcami tej wsi. W listopadzie tego roku Pani Romanowska otrzymała odpowiedz odmowną. Ministerialni urzędnicy powołali się na konieczność przestrzegania ukraińskich przepisów, stwierdzili też, że trzeba zachować historyczną dokładność i unikać politycznych napięć. Zapewne w trosce o unikanie politycznych napięć Ukraińcy kilka lat wcześniej opróżnili studnie z zasypanych polskich kości wskazanych przez miejscową ludność jak i żyjących jeszcze w Polsce mieszkańców tamtych rejonów.

Kiedy Drobowycz mówi, że „Ukraina samodzielnie zbada”, „ustali miejsce pochówku” „okoliczności śmierci”, a „dopiero potem przeprowadzi ekshumację” znaczy tyle, że Polacy będą mogli w jakimś fragmencie prac wskazanym przez gospodarzy uczestniczyć, ale w „roli obserwatorów”. Nie można wykluczyć, że kiedy dotrą we wskazanym miejscu i terminie na miejsce zbrodni czynności będą już niemal zakończone zgodnie z ukraińskimi procedurami i przepisami zawartymi w ustawie „O statusie prawnym i upamiętnieniu bojowników o niezależność Ukrainy w XX wieku”.

Witold Jurasz napisał w Onecie, że słowa Drobowycza mogą sugerować prostą konkluzję Kijowa: skoro polscy politycy są niezdolni do wyciągania wniosków i ogłaszają „przełom” dwa miesiące po poprzednim, to ten można złożyć do grobu nie po ośmiu tygodniach, ale po 48 godzinach. Dzieje się tak, gdyż niestety polscy dziennikarze i politycy zachowują się albo nieprofesjonalnie, albo skrajnie naiwnie. Jurasz podkreśla, że tego rodzaju udawanych ustępstw i fałszywych obietnic władze ukraińskie złożyły już tyle, że aż trudno uwierzyć, że Polacy tak samo infantylnie jak za każdym poprzednim razem, znów ogłaszają sukces i przełom, podczas gdy poza słowami, nic jeszcze się nie stało. I nie stanie.  Leszek Miller, „X” 3.12.2024 r
https://myslpolska.info/2024/11/30/kolejny-polsko-ukrainski-przelom/